„Траума што се уште ја минувам и денес“, „Сигурна сум дека добро ќе се сеќаваме на тој кобен 3-ти мај, бидејќи тоа е колективна траума и моја лична траума што ја доживеав и ја преживувам до ден-денес. Сакам да живеам во убедување дека такво нешто никогаш повеќе нема да се повтори“, вели полициската мајорка Бојана Отовиќ Пјановиќ во пресрет на годишнината од масакрот во основното училиште „Владислав Рибникар“.
Таа беше меѓу првите кои стапнаа на местото на трагедијата на 3 мај минатата година – во зградата на основното училиште „Владислав Рибникар“, каде неколку минути претходно беа убиени девет ученици и еден чувар.
Како што раскажа, тој кобен 3 мај започнал со секојдневни работни активности. Таа била на работното место кога добиле информација дека во училиштето „Владислав Рибникар“ се пука.
„Веднаш излеговме на местото на настанот“, изјави полициската мајорка.
Била убедена дека се работи за лажна пријава, не сакала да прифати дека такво нешто се случило на училиште.
– На пат кон училиштето веќе добивме официјална информација дека се случил масакр како што се случил и дека неколку ученици се повредени и ги загубиле животите, бидејќи и момчето масовен убиец сам се пријавило во полиција, велејќи дека го направил она што го направил – додава таа и истакнува дека се обидува да ги заборави сликите и сцената што ја затекнала при влегувањето во училиштето.
„Бабата стои, чека и го повторува името на нејзината внука, многу и е тешко да зборува за сето ова“, раскажува таа.
– Најзапаметена слика за мене беше, претпоставувам дека тоа беше токму моментот кога дојдов на местото на настанот со моите колеги, баба која стои, чека и го повторува името на нејзината внука – се присетува мајорката.
Како што раскажува сите се надевале и мислеле дека е невозможно 13-годишно дете да направи нешто толку страшно во основно училиште.
„Сите очекувавме дека тоа ќе биде некаква дезинформација. Како и да е, влегувајќи во училиштето, наидувам на сцена која се обидувам да ја заборавам, но никогаш нема. Понатаму, да не зборувам, во училницата каде што беше одделението седмо два, страшна сцена“, вели Отовиќ Пјановиќ.
Како што наведува, сигурна е дека „многумина се уште бараат одговор на прашањето – „Зошто?“.
„Сигурна сум дека многумина од нас сè уште бараат одговор на прашањето зошто и што е тоа што требаше некаде да ни биде евидентно, за ние како училишни работници и како родители да забележиме дека нешто треба да се направи со цел ова да се спречи“, заклучува таа.
Денеска се одбележува првата годишнина од масакрот во основното училиште „Владислав Рибникар“ во Белград.
Цвеќиња и запалени свеќи се оставени на посебно плато пред училиштето каде се поставени фотографии и имиња на убиените деца и чувари на основното училиште „Владислав Рибникар“.
Според тамошните медиуми родителите по пристигнувањето на местото на настанот се прегрнале.
Во 08:41 часот пред училиштето една минута се слушаа сирени.
Сите програми во Србија беа прекинати една минута во 08:41 часот. Црн екран и порака: „3 и 4 мај. Се сеќаваме“.
Во паркот Ташмајдан, местото каде што пораснаа убиените деца и кое беше нивното омилено место за играње, беше поставен видео бим на кој се прикажуваат фотографии од жртвите.
